EEN PAPERBACK OMWIKKELD MET WOL
Door de harde wind die over het Schouwburgplein raasde klapte het grote stuk karton dubbel die ik bij me had. Hij was kunstenaar, dus misschien kon hij hier iets mee doen. Ik vond het in ieder geval zonde om weg te gooien. De wind trok haren uit mijn jas en liet ze voor mijn ogen wapperen. Met beide handen hield ik het karton in bedwang. Onhandig trachtte ik een poging om de haren uit mijn gezicht te vegen. Zodat ik enigszins kon zien waar ik naar toe liep, zonder het karton weg te laten waaien.
Door het gele lantaarnlicht zag ik de rode kleur van zijn auto al staan. Zoekend in het donker vond ik de silhouette die bij hem hoorde. Hij was gekleed in een vintage blouse, colbertje en cognac bruine schoenen. Ik werd begroet met een rustige kus vol op mijn mond, zoals alleen hij dat kon doen. Hij was blij verrast met het stuk karton en hield de deur van de auto gelijk voor me open. Vanavond nam hij me mee naar een theatrale literaire talkshow met dichters en muziek. Rustig reden we over de Erasmusbrug naar Theater Walhalla.
"De voorstelling is reeds begonnen", vermeldde een bordje op de deur van het theater. Even trekken aan de deur lostte niks op. Dicht. Gek, want het was pas kwart voor negen. Terwijl de voorstelling negen uur zou beginnen. Hij tuurde door het raam. De lichten waren uit. Het zag er inderdaad ongezellig uit. Er kwamen andere mensen aangelopen. Gelukkig. Waren wij niet meer de enige. Altijd fijner als er meer lotgenoten zijn. Er werd gelijk nerveus gebeld en gewhatsappt naar vrienden die ook zouden gaan. Er werd ons verteld dat wij hier helemaal niet moesten zijn, maar aan de overkant van het plein in Kantine Walhalla.
Via een trap omhoog kwam je in een ruimte bekleed met bruine en groene doeken. Er stonden rood met gouden klapstoeltjes en tafeltjes met kaarsjes erop. Op het podium stond een vloerlamp met een scheve kap. Naast de piano lagen bollen wol in verschillende kleuren. Er waren al aardig wat mensen binnen die drankjes haalden en een plaatsje opzochten. Plots stond er een kleine meid voor me met een rode bloem in het haar. Liselotte.
Vrolijk kondigde ze de avond aan om vervolgens een heel lieflijk klein liedje te zingen. Ik was gelijk op haar verliefd. Meteen daarna betrad een mooie brunette het podium. Zij droeg haar gedichten deels zingend voor, zittend op een kruk. Ze werd begeleid door een pianist met een zware theatrale stem. Zij zelf had een fijne krachtige stem. Precies hoe een vrouwenstem daadwerkelijk hoort te zijn. Er werd in mijn oor gefluisterd: "Dit kunnen van die avonden zijn met mensen die dronken worden van thee." Maar dat kon me niks schelen. Ik vermaaktte mij prima.
Jazz muziek vulde de ruimte. Alleen de woorden begreep ik niet. De dichter had de oorspronkelijk Engelse liederen naar het Gronings vertaald. Hij was namelijk een Groningse dichter. Door de gekke klanken schoot ik in de lach. Hij lachtte vrolijk met me mee. Ik voelde mij weer als een tiener in de brugklas die een melige bui heeft met het meisje naast zich. De rest van de klas is zo stil dat je eigenlijk niet kunt lachen. Wat het lachen juist aansterkt. En wat de leraar steevast irriteerde.
Om mezelf af te leiden begon ik dingen te tellen. Er waren ongeveer vijftig mensen aanwezig. Op het voorste tafeltje stonden zeven lege Jupiler bierflesjes. De vrouw die voor mij aan het breien was had drie bollen wol op haar schoot. Zeventien spijkers zag ik in de houten vloer om mij heen gespijkerd. Ik richtte mijn blik langer naar de vloer zodat ik niet afgeleid kon worden van wat er zich op het podium afspeelde. Op dat moment zag ik dat hij geen sokken in zijn schoenen droeg, wat mij meteen opwond. Ik boog mij voorover en raaktte zijn enkel lichtjes aan. Waarna ik hem aankeek en zei: "We hadden thuis naakt kunnen zijn in plaats van hier te zitten." Waarschijnlijk kwam dat luider uit mijn mond dan bedoeld. Uit mijn ooghoek zag ik het hoofd van een meneer, schuin achter mij zittend, onze kant opdraaien. Maar dat kon me niks schelen. Misschien had hij wel dezelfde gedachte als ik.
De laatste act werd aangekondigd. Dichters dansen niet. Er werd een dj booth het podium op geschoven. Een kale dj nam plaats die de dichter aanvulde met psychedelische klanken. Dit was vreemd. In het begin wist ik even niet wat ik hiermee moest. De dichter zelf was ook een intense man, gekleed in zwart met half lang zwart haar. Hij vertoonde een rare trek met zijn mond. De klanken maaktte mij loom en ik sloot even mijn ogen. Na twee uur lang getracht te hebben naar alles serieus te luisteren, voelde ik mij opeens moe. Op dat moment werd ik er ineens in gezogen. Diep en ongewild. Het voelde eigenlijk wel lekker dus ik liet het toe.
Voor ik het wist was het afgelopen. Nee, dit kon niet. Ik was gretig en wilde meer.
Daar stond Liselotte weer. Reuze benieuwd wat ik ervan vond. Het liefst wilde ik haar een zoen op haar roze wang geven. Maar ik deed het niet.
En door dit hele klote verhaal ben ik de namen vergeten van zijn lievelingskleuren!
Maar ik denk dat ik hem hou!
+31-2+Cultureel+avondje+met+Liselotte+@+Kantine+Walhalla+COPY.jpg)
Meer info over Lizzy & de Paperbacks of van de kunstenaar Felix Zekveld.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Add me on FACEBOOK , follow me on TWITTER or subscibe to my YOUTUBE channel.
